TERAPIA ODRUCHÓW METODĄ INPP

Terapia odruchów metodą INPP

Metoda INPP przeznaczona jest dla osób, u których stwierdza się Niedojrzałość Neuromotoryczną NMI, czyli występowanie zbioru przetrwałych odruchów pierwotnych powyżej szóstego miesiąca życia (ostatecznie powyżej 12 m.ż.) w połączeniu z brakiem lub niedojrzałością odruchów posturalnych powyżej wieku trzech i pół roku. Oznacza to, że Centralny Układ Nerwowy (CUN) funkcjonuje na poziomie dojrzałości motoryki odruchowej (motoryka odruchowa jest pierwszym etapem rozwoju ruchowego, po nim następuje duża motoryka, a potem dopiero mała motoryka). O opóźnieniu można mówić tylko wtedy, gdy nie występuje uszkodzenie CUN, ani choroba degeneracyjna mózgu.

Terapia INPP polega na realizowaniu indywidualnego programu ćwiczeń, dobranych przez terapeutę, na podstawie pełnej diagnozy.

Ćwiczenia są celową i ukierunkowaną aktywnością ruchowa, która ma doprowadzić do integracji odruchów, a tym samym normalizacji w obrębie motoryki małej i dużej, koordynacji, postawy, równowagi, świadomości ciała, wrażliwości na dotyk, ruchów gałek ocznych, świadomości przestrzennej i napięcia mięśniowego. Usprawnienie w tych obszarach poprawia funkcjonowanie poznawcze, a tym samym tworzy fundament dla naturalnego rozwoju. Terapia kierowana jest głównie do dzieci z dysleksją, autyzmem, zaburzeniami sfery emocjonalnej i społecznej, ADHD, ADD, z zaburzoną odruchowością. Połączenie metody INPP z pracą nad percepcją i procesami poznawczymi, znacząco przyspiesza efekty oddziaływań psycho-pedagogicznych.

Niedojrzałość neuromotoryczna

Termin niedojrzałość neuromotoryczna (neuromotor immaturity – NMI) odnosi się do pominięcia jakiegoś etapu rozwoju dziecka lub zatrzymania rozwoju na wczesnym jego etapie. Każdy przeciętny, donoszony noworodek rodzi się ze zbiorem pierwotnych odruchów ( patrz O metodzie INPP – Odruchy ), które są hamowane lub kontrolowane przez wyższe ośrodki w mózgu w pierwszym roku życia. Jeżeli nie zostaną one wyhamowane w odpowiednim czasie, to pozostaną aktywne w ciele i mogą zakłócać rozwój różnych funkcji: równowagi, kontroli motorycznej, funkcjonowania wzroku i słuchu, koordynacji ręka-oko, umiejętności percepcyjnych i wielu innych. Może to prowadzić do objawów behawioralnych, takich jak: frustracja, nadpobudliwość i nadwrażliwość, brak równowagi pomiędzy zdolnościami i osiągnięciami. W miejsce zanikających w pierwszym roku życia odruchów pierwotnych pojawiają się odruchy posturalne, które powinny być w pełni dojrzałe po skończeniu przez dziecko wieku trzy i pół roku.

Symptomy związane z niedojrzałością neuromotoryczną:

  • trudności z usiedzeniem w miejscu,
  • nadruchliwość,
  • słaba postawa siedząca, szczególnie przy stole podczas posiłku lub przy biurku podczas odrabiania lekcji,
  • trudności w nauczeniu się samodzielnego ubierania – zapinania guzików, wiązania sznurowadeł, wkładania ubrania w odpowiedni sposób,
  • trudności podczas używania noża i widelca,
  • problemy z pisaniem,
  • niedojrzały chwyt pisarski,
  • problemy z czytaniem,
  • błędy ortograficzne,
  • trudność z łapaniem piłki,
  • unikanie sportu lub bardzo dobra sprawność fizyczna, ale unikanie prac pisemnych,
  • słaba kontrola impulsów,
  • historia przyspieszonego (do 10 miesiąca życia) lub opóźnionego (po 18 miesiącu życia) chodzenia,
  • historia opóźnionego rozwoju mowy.

Przebieg Terapii INPP

Obserwacja symptomów niedojrzałości sfery odruchowości (NMI) oraz wysoki wynik w kwestionariuszu przesiewowym są wskazaniem do przeprowadzenia pełnej diagnostyki metodą INPP. Podczas diagnozy dzieci badane są za pomocą serii standardowych testów, oceniających:

• Koordynację motoryki dużej oraz równowagę,
• Schematy rozwoju ruchowego,
• Aktywność móżdżka,
• Diadochokinezę (umiejętność wykonywania szybkich ruchów   naprzemiennych),
• Występowanie nieprawidłowych odruchów pierwotnych i posturalnych,
• Funkcjonowanie okoruchowe (kontrola ruchów gałek ocznych),
• Percepcję wzrokowa,
• Integrację wzrokowo-ruchową.

Pełną diagnozę neurorozwojową można przeprowadzić dopiero, gdy dziecko wystarczająco współpracuje, aby możliwe było przeprowadzenie testów. Dlatego przyjmuje się, że dolną granicą wiekową, kiedy można dziecko zbadać pod kątem opóźnień neurorozwojowych jest wiek 6 lat.

Wyniki badania diagnostycznego stanowią podstawę stworzenia indywidualnego programu ćwiczeń, które dziecko wykonuje codziennie pod nadzorem rodziców. Ćwiczenia te trwają od pięciu do dziesięciu minut dziennie i wykonuje się je średnio od 12 do 16 miesięcy.
Co sześć lub osiem tygodni ocenia się postępy dziecka i dokonuje weryfikacji programu.